"Veerkracht en vastberadenheid"

Kim kwam in haar leven in aanraking met zo’n beetje alle sociaal-maatschappelijke problematiek waar bewoners van de voormalige Mijnstreek mee te maken kunnen krijgen. Met ‘tien-nul achter’ geboren in een moeilijke wijk, in een slechte tijd, alles behalve een zorgeloze jeugd en daarna van de regen in de drup. Maar Kim belichaamt ook de veerkracht van de regio, want nu gebruikt ze al haar ervaringen om anderen te helpen. Veel mensen kennen haar van De Buurttuin in Vrieheide waar ze samen met haar man Domi een plek vond waar alles en iedereen samenkomt.

Kim groeide op in de Rozengaard in Brunssum, een voormalige mijnwerkerskolonie waarin Kim zelf veel overeenkomsten ziet met sommige wijken in Heerlen-Noord. “Toen ik naar Heerlen-Noord verhuisde, voelde het niet vreemd. Ik groeide op in een soortgelijke omgeving en dus groeide ik op in strijd. Op school moest je mondig genoeg zijn. Het was of pesten of gepest worden. Mijn vader zorgde ervoor dat ik weerbaar werd. Hij zei: ‘als je thuiskomt en je hebt niet teruggeslagen, krijg je zelf een klap’.”

“De keuze voor mijn vervolgopleiding liet ik destijds afhangen van mijn vrienden. In mijn wijk ging iedereen naar de mavo, dus deed ik dat ook maar. Van de keuze om hen te volgen, voel ik nu nog de consequenties.” Kim kijkt wel terug op een leuke middelbareschooltijd waar haar creatieve persoonlijkheid naar boven kwam. “Ik bloeide helemaal op en had allemaal gekke ideeën, bijvoorbeeld om geld in te zamelen voor goede doelen door pannenkoeken met slagroom naar leraren te gooien. Over de examenstunt die ik had bedacht – de hele school vol bekers met water zetten – werd jaren later nog gepraat.”

Buiten school was de omgeving grimmiger. “Veel te jong kwamen we in aanraking met wapens, roken, drugs… Er waren zelfs een soort jeugdbendes. De leider van zo’n jongerengroep werd mijn vriendje. Hij was vier jaar ouder en op mijn vijftiende gingen we samenwonen. Opeens leidde ik een heel ander leven. Hij beschermde mij, maar ik was plots ook volwassen. Na school was ik bezig met boodschappen en begon ik met een bijbaan op de wasserette van de AFCENT. Zo heb ik mijn puberteit grotendeels overgeslagen.”

Binnen de relatie kreeg Kim te maken met psychische mishandeling, die steeds verergerde. “Ik heb het altijd goed proberen te praten, omdat hij ook veel had meegemaakt. Ik voelde me zo machteloos dat ik mezelf ging verwonden. Op een gegeven moment stond ik dichter bij het raam dan de muur.” Intussen kampte haar vader met zware medische problemen. “Alles kwam tegelijk, ik belandde van de ene rare situatie in de andere. Als puber had ik alleen maar zorgen.”

Door de zorg voor haar vader, die inmiddels in een rolstoel was beland en in een huis woonde dat niet aangepast kon worden, stopte ze met haar vervolgopleiding voor verzorgende IG. “Ik ging bij mijn ouders wonen en kreeg daarna een heel leuke baan bij een tenniscentrum in Kerkrade. Er kwam allemaal energie vrij en ik werd heel sportief. Ik was toen hoofdkostwinner voor het gezin. Mijn moeder en ik waren heel blij als ik fooi had gekregen, daar kochten we shag en wat lekkers van. In het laatste jaar dat ik daar werkte, vond de schietpartij van Paul S. vlakbij plaats. Het was een gekkenhuis, die man had daar schietend rondgelopen. Bij ons kwamen de tv-ploegen naar binnen.”

In de jaren erna had Kim allerlei banen, waarin ze te maken kreeg met intriges en seksuele intimidatie. Mede door een aantal slechte relaties raakte ze aan de grond, zowel financieel als mentaal. “Ik raakte mijn baan kwijt en mijn vader had slechte ervaringen met het aanvragen van een uitkering. Ik had het nog nooit gedaan en ik was zwaar depressief, suïcidaal zelfs. Ik wilde werken, maar het lukte gewoon niet. Ik heb dagenlang op de bank gelegen, alleen mijn hond verzorgde ik. Ik was klaar met het leven en ik had mijn afscheidsbrieven al geschreven.”

Gelukkig kwam Kim iemand tegen uit haar verleden, die haar uit de uitzichtloze situatie haalde. “Hij nam me mee op zijn motor en hij liet mij helemaal leeglopen. Hij woonde samen met zijn broers en ik mocht intrekken. Jaren later liep de relatie stuk, omdat we uit elkaar groeiden.” Daarna heeft Kim allerlei therapietrajecten gevolgd, hetgeen ze omschrijft als een cadeau. Naast de nodige traumaverwerking – Kim maakte ook een brand in haar flat – was haar grootste vraag: wat is normaal?

Deze zoektocht bracht haar terug naar zichzelf. Los van alle traumatische voorvallen die Kim zijn overkomen, barst ze namelijk van de creativiteit. Zo startte ze een kunst- en cultuurcentrum in Geleen, waar ze haar gelijke tegenkwam: Domi Hendriks. Ze herhaalden dat samen in Hoensbroek – zeker niet zonder slag of stoot – en hielden vanaf die tijd samen stand tegen de tegenslagen van het leven, want ook die bleven komen. Sinds een aantal jaar hebben ze rust gevonden in een fijne woning in Heerlerheide, maar ze blijven hun handen uit de mouwen steken.

“In de coronaperiode woonden Domi en ik in een flat in Heerlerheide. ‘Drie hoog achter’ noem ik het altijd. Naast ons woonde een man met zwaar psychische problemen, waardoor het bijna onmogelijk was om daar te wonen. We hadden geen tuin en kwamen vaak langs dat grote stuk land met zoveel onkruid. Ik informeerde ernaar bij een opbouwwerker en twee dagen later had ik de sleutel van mijn eerste moestuin in handen. Toen kwam ik met het idee om er een cultuurweide van te maken. Samen met de gemeente, Jos Reijnders – die moet echt even genoemd worden – en heel veel andere helpende handen, is het uiteindelijk gelukt om De Buurttuin te realiseren. Het is nu een plek waar voor ons alles en iedereen samenkomt.” In juni 2024 zijn Domi en Kim hier zelfs in het huwelijk getreden.

Door het open karakter van de Buurttuin wandelen mensen zomaar binnen. Sommigen slaan aan het tuinieren en verliezen zo de stress van hun problemen. Ze bloeien, net als de Buurttuin, weer helemaal op. Dankzij Kims goede netwerk en bekendheid met allerlei instanties (o.a. Gemeente Heerlen, de Welzijnsgroep en de Bovengrondse Vakschool (BVS)) kan zij bezoekers van de Buurttuin met problemen goed op weg helpen. Zo heeft ze al meerdere mensen doorverwezen naar de BVS, waar zij vervolgens aan de slag konden gaan. Zo kwam Kim bij de BVS in beeld en werd haar daar een een baan aangeboden waarin zij haar creativiteit en mensenkennis kan inzetten voor Heerlen-Noord. Met alle ervaringen uit haar leven weet ze ontzettend goed hoe je met veerkracht en vastberadenheid goed terechtkomt in het leven en helpt ze daar nu vele anderen mee.